WELCOME HOME | take off your shoes, please.

jueves, 18 de diciembre de 2008

...FELIZ CRISIS!!


Mamá quiere dar las gracias por la crisis a: Madoff, Botín, las subprimes, a Zapatero, al barril de Brent, a los índices Nikkei, Íbex 35 y al Dow Jones (entre otros), a todos los ERE's habidos y por haber, a Lehman Brothers, a Bush, a los sindicatos, a la subida de las tarifas por parte de TMB, a los intermediarios de la logística en la agricultura (entre otros sectores), al Papa y al altar con columnas bañadas en oro de su casita vaticana, etc.
Mamá también me quiere dar las gracias a mí, por comprar cd's originales, por no bajarme excesivas películas a través de Emule y comprarlas sin un motivo aparentemente claro, por tener vicios sanos pero caros y por no conformarme nunca con el mínimo indispensable (entre otros motivos...).

Feliz crisis a todos!

=)

martes, 16 de diciembre de 2008

...que qué pasaría si eliminásemos los mandos a distancia de nuestras vidas?

Pues fácil. La gente no podría cambiar de canal (poder, podría, pero en un mundo en el que incluso puedes comprar des de tu nevera...a ver quién es el guapo o guapa que se levanta para cambiar de cadena, una por una, des del propio televisor). Si la multiplicación de las cadenas de televisión y la aparición de nuevos soportes electrónicos dificultan ya de por sí la planificación de dichos medios, el zapping, aún lo pone más negro: la gente va y viene, cambia y descambia con una facilidad que hace volver locos a los que planifican la publicidad de la televisión. Así pues, ¡qué importante que es este aparatito! Según Rom, cuando apareció el mando aparecieron paralelamente la esponsorización de programas y el product placement, para así asegurar la notoriedad de las marcas dentro de los propios contenidos televisivos.

Miremos con otra cara a ese aparatito que de vez en cuando perdemos, aplastamos con nuestro trasero o tiramos por la ventana cuando matan al protagonista de nuestra serie favorita o cuando pierde nuestro equipo (no es mi caso, todo sea dicho).

jueves, 11 de diciembre de 2008

...que siga el camino de baldosas amarillas!!


¿Cuál es este camino? ¿Alguien lo ha visto? ¿Puedo pintar de amarillo cualquier camino? ¿Y de rojo?
Da igual cual sea tu camino. Síguelo. Puede no que no veas más que un horizonte lejano que una vez llegado a él, surja de la nada otro horizonte igual de lejano que te fuerce a seguir caminando en busca de tu ciudad de Oz. ¿Y dónde está Oz? ¿Sabemos cuál es nuestra ciudad de Oz? ¿Queremos encontrarla realmente o nos quedamos sentados esperando, alegando que nos da miedo saber qué es lo que nos encontraremos? Cada uno tenemos claro nuestro camino. El de algunos es de un amarillo muy saturado, el de otros es prácticamente en blanco y negro, pero en el fondo de cada uno de nosotros, sabemos qué es lo que nos gusta y nos motiva. A mí me gusta lo que hago, y en ocasiones pierdo el camino. Y es que los humanos, no llevamos GPS para marcar el rumbo de nuestro destino. Pero siempre se acaba volviendo al camino. Éso sí, caminando sin parar. Machado, encontró una mejor manera de decirlo:

Cantares...

Todo pasa y todo queda,
pero lo nuestro es pasar,
pasar haciendo caminos,
caminos sobre el mar.

Nunca persequí la gloria,
ni dejar en la memoria
de los hombres mi canción;
yo amo los mundos sutiles,
ingrávidos y gentiles,
como pompas de jabón.

Me gusta verlos pintarse
de sol y grana, volar
bajo el cielo azul, temblar
súbitamente y quebrarse...

Nunca perseguí la gloria.

Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.

Al andar se hace camino
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.

Caminante no hay camino
sino estelas en la mar...

Hace algún tiempo en ese lugar
donde hoy los bosques se visten de espinos
se oyó la voz de un poeta gritar
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso...

Murió el poeta lejos del hogar.
Le cubre el polvo de un país vecino.
Al alejarse le vieron llorar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso...

Cuando el jilguero no puede cantar.
Cuando el poeta es un peregrino,
cuando de nada nos sirve rezar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso.

Antonio Machado.

miércoles, 10 de diciembre de 2008

...que som esclaus del temps.


Acabo de veure en un blog com l'artista anomenat BLU, ha realitzat a Berlin una obra referent al temps. Jo mai duc rellotge, però sóc esclau del rellotge del mòbil, del de les estacions de tren, del de les farmàcies, de les senyals horàries de la ràdio, del moment en que comencen els informatius i ja sé que són les 15h, etc. Sóc esclau, tot i intentar deslligar-me. Sóc esclau, i per tant, necessito llibertat, i per assolir-la, no només descobreixo bona música com la proposada per la Marina (simplement genial, Airbourne). Fer fotos o deixar de fer-les, fer música o deixar de fer-ne, llegir o deixar de llegir. Tot és vàlid segons el moment per a sentir-se que no hi ha res que et digui en quin moment del dia o de la vida estàs.


jueves, 27 de noviembre de 2008

James Webb Young y su "Anatomía de Gray" particular sobre las ideas...


Explica, Webb Young en su libro Una técnica para producir ideas, que una idea tiene algo de esa cualidad misteriosa que poseen las fábulas sobre la aparición de las islas en los Mares del Sur. Según cuentan los marineros del lugar, en determinados emplazamientos en los que tan sólo se vislumbra un mar azul profundo, aparecía súbitamente, por encima de la superfície de las aguas, un atolón con un aura mágica a su alrededor. Y Young, nos propone que algo similar ocurre con las ideas. Aparecen súbitamente, sin apenas justificación y con la misma especie de aura a su alrededor. En otro grado de comparación, tanto dichos atolones como las ideas, arraigan en algo más profundo, entiéndase formaciones de coral o construcciones previas que uno mismo va adquiriendo con el tiempo, por ejemplo.


Young nos propone a su vez que para producir ideas, debemos, entre otras muchas cosas, saber combinar adecuadamente los elementos de los que uno dispone (nuestro coral sobre el que nos sustentamos, vivimos, aprendemos, etc.) y a su vez necesitamos de un cierto talento para encontrar dichas relaciones. Más concretamente, el prestigioso creativo publicitario nos concreta, en 5 pasos, una técnica para la producción de ideas. No es mi intención desgastar las teclas de este maltrecho teclado (ni vuestras necesarias retinas) exponiendo todos los detalles de la citada técnica, pero es interesante exponer de manera superficial el quid de cada uno de estos pasos.


1-. Recogida de materia prima, distinguiendo entre materiales específicos (relacionados directamente con el producto y con el público al que nos dirigiremos) y entre los generales (todo aquello que nos fascina: cultura, cine, literatura, televisión, música, un grafitti, etc.).

2-. Masticar estos materiales: "[...] tomáis un dato, lo volvéis de uno y otro lado, lo miráis con luces diferentes, y buscáis cómo podéis sentir su significado. Ponéis dos datos juntos, y tratáis de ver cómo encajan".

3-. Digerir los materiales y sus combinaciones posibles. En este apartado se nos recomienda alejarnos lo máximo posible del asunto que nos tiene (pre)ocupados.

4-. La idea surgirá en cualquier parte. Con todo lo sembrado, debemos "esperar" a recoger los frutos de nuestra investigación, trabajo y reposo.

5-. Debemos transplantar la idea al mundo de la realidad (lugar en el que, a menudo, la pequeña criatura que parecía ser al nacer no es tan bonita como creíamos). Debemos adaptarla a las exigencias reales y darle la máxima objetividad posible (dejemos que los que nos rodean opinen sobre ella).


Siendo franco, los pasos aquí listados no creo que sean nada novedoso para ninguno de vosotros, ya que en mayor o menor forma, todos los seguimos. El problema que cometemos algunos, creo humildemente, es que seguimos algunos de estos pasos, pero o bien lo hacemos de manera incompleta o bien de manera desordenada, y por tanto, los resultados distan en muchas ocasiones de aquello que pretendemos obtener. Las prisas, el stress, o la predilección por mantenernos en la inopia de la motivación hacen que no seamos 100% productivos. Así pues, puede que si realmente queremos obtener lo que buscamos, deberíamos dejarnos de lamentaciones y ser plenamente coherentes con lo aquí expuesto y los pasos nombrados de una manera lo más rigurosa posible. No quiero decir con esto, que este rigor nos conduzca ineludiblemente a la mejor creación posible para lo que nos han encomendado, pero ayuda. Ciertamente, ayuda. Y es que la lucecita jamás aparecerá sola, y en el caso de que lo haga, debemos evitar que lo haga de una manera frágil. Una fragilidad que tan sólo motivará que la bombilla se rompa a las primeras de cambio, por no tener un trabajo en profundidad a sus espaldas, una base bien estudiada o simplemente, una motivación adecuada para sacarle toda la energía posible.

lunes, 24 de noviembre de 2008

Día D: cualquier día.


Cada día parece un día más. Te despiertas, tomas algo rápido, intentas evitar perder el tren, cuando te das cuenta que un día más te tocará esperar (perdonadme por ser tan reiterativo, pero es que lo mío con Renfe es un sinvivir...). Llegas a la universidad, hablas, aprendes, te empapas de un montón de cosas; sales de la universidad, trabajas teniendo en mente algunas cosas de cualquier asignatura que te vienen a la cabeza (y muchas veces haces mal tu trabajo por estar pensando en la universidad...). Coges el tren de vuelta a casa, meditas y se te ocurren algunas cosas buenas, y otras menos buenas, llegas a casa y la rueda del "día cualquiera" sigue.

Y es que puede parecer un día cualquiera, pero algo hemos aprendido, por ínfimo que parezca. Y es que todos los días son “días D”, y es que todos ellos cuentan. Puede que hoy no haya tenido una gran idea o haya aportado nada sustancial al mundo, pero…y? Hemos venido aqui a jugar, a aprender, a jugar aprendiendo y a aprender jugando.

Todos los días son grandes días.

sábado, 22 de noviembre de 2008

Hacer lo imposible...


Para nosotros, estudiantes, ¿qué es hacer lo imposible? ¿Obtener el título? ¿O obtener el título que pensamos que jamás seríamos capaces de obtener? ¿Ser Felices? ¿O ser Felices cuando tiempo há uno pensaba que sería algo muy complicado? ¿Sonreir a la adversidad? ¿O sonreirle y desearle suerte? Estando tan inmerso en la solución de "imposibilidades", uno se da cuenta que dicha filosofia se puede aplicar al día a día. Y es que (quizás me repito un poco...), pero no hay nada que me guste más que equivocarme para posteriormente enmendar mi error, y darme cuenta que no era tan difícil. Por poner un ejemplo, el día que consiga no estar nervioso en una presentación, habré logrado convertir el imposible en posible, y me daré cuenta que me equivocaba al pensar que no sería capaz de hacerlo.
Ahora toca tirar del hilo, un hilo de un ovillo gigante, que nos depara muchas sorpresas gratas e ingratas, y yo no quiero perderme ninguna de ellas.

jueves, 13 de noviembre de 2008

Toshiba Timesculpture: 360º de qué?

Des de que Matrix apareció en nuestras vidas, un nuevo mundo se abrió camino en el imaginario de los realizadores. Hasta el punto que a veces incluso cansa. Los señores de Toshiba se han gastado 4,7 millones de euros (creo que eran euros y no dólares, pero no he sabido contrastarlo), en un spot brutal por lo que a producción se refiere, pero que la verdad, en los tiempos que corren, a mi me ha dejado frío.


Anuncio Toshiba Timesculpture

Y siento indiferencia por el hecho que es una historia que ya conocemos: la superposición de capas, la gravación con más de 200 cámaras controladas por control remoto y colocadas en un aro elevado que rodea la acción, una postproducción propia de ingeniería, etc. Además, le sobran algunos segundos que otros y se pasa de largo. Éso no quita, ni mucho menos, que este estilo videoclip sea genial des del punto de vista de la producción y de la elaboración de la pieza.

Además, en el making off se puede ver, no sólo como lo hicieron, sino los comentarios del director, el planner, la producer de la agencia (Grey), el director creativo, etc.

miércoles, 29 de octubre de 2008

...que qué pasaría si las calles se dieran la vuelta.

Otra manera de ver las cosas. Otra manera de entender nuestro entorno. Girar a la izquierda cuando solemos hacerlo a la derecha. Cambiar nuestros dogmas. Dejar en ocasiones al orgullo en casa. Perder el miedo. Ganar confianza para ejercer el cambio. El cambio de verticalidad a horizontalidad. Dar la vuelta a nuestro mundo, a la profesión, a las relaciones, a los puntos de vista, a la vida. A mayor número de opciones, más fácil será elegir la mejor cuál de ellas es la correcta.

martes, 28 de octubre de 2008

…que hoy es martes (de apellido, lunes lluvioso): un mal día.


No es mi intención explicar a nadie mi estado de ánimo, dado que no creo que sea de interés general. Lo que quiero exponer es que, hoy, teniendo un día malo como he tenido, no he sido capaz de rendir como creo que debería haber hecho. Supongo que a todos nos pasa, y tan sólo quiero ser el que lanza la primera piedra sobre el tejado de esta cuestión, que se que nos preocupa a más de un@. Estudiamos para ser profesionales, nos involucramos en trabajos y proyectos ideados por los profesores des de un ámbito y perspectiva profesionales y algún día, llegaré a ser un profesional de la publicidad. Pero hoy, no lo he sido. Puede que me haya acercado, pero no he alcanzado los objetivos que tenía para el día de hoy. Entonces me ha entrado la duda…¿los profesionales también tienen malos días? ¿qué pasa cuando los tienen? No me voy a quejar de qué me pasa (hay gente que trabaja extrayendo carbón de una mina, y yo tengo un iPod, por decir algo). Estoy aquí por voluntad propia, pero sí que es cierto que tengo la incertidumbre de saber exáctamente qué es lo que se espera de mí.

Pido perdón por esta actualización que se descontextualiza un poco del supuesto propósito de este blog.

viernes, 24 de octubre de 2008

...que errare humanum est.


Tan sólo quiero deciros que, si hoy estoy aquí, es porque tiempo há, cometí un error (entiéndase error como eufemismo de una palabra que no me atrevo a escribir). Hará cosa de siete años me equivoqué, y cogí un camino que no era el mío. Descubrí que uno no está hecho para ser cualquier cosa (bueno, para hacer cualquier cosa a gusto, claro está). Aquel error que en su momento parecía el horizonte por el que los barcos caían a los abismos del universo (según las creencias medievales), es considerado a día de hoy como un aprendizaje, un cambio de rumbo necesario para encontrar el camino correcto. No hace falta explicar nada, tan sólo os digo, y me reitero a mí mismo de nuevo, que errar es incluso bueno, y que aprender de nuestros errores nos hace más fuertes y nos debe servir a aprender a encajar nuevos golpes.

jueves, 23 de octubre de 2008

…que la saturación publictaria y los rotuladores Carioca no me molan.

Hay un truco muy representativo, que podéis hacer con algo que seguro teneís a mano en el momento de leer ésto. Coged un boli (lápiz, rotulador, etc.), tiradlo al aire, y cogedlo. Coged dos, tiradlos al aire, y tratad de cazarlos al vuelo. Intentad lo mismo, con tres, con cuatro hasta que vaciéis el estuche de rotuladores Carioca que todavía no habéis tirado a la basura despues de tantos años y no sabéis por qué. Observaréis que cazar uno al vuelo, es más fácil que cuatro, que ocho o que dieciséis.

Este ejemplo, que seguro que ya ha sido utilizado para ejemplificar este caso, nos demuestra que el que mucho abarca, poco aprieta. Des de hace años, incluso antes de tropezar en este mundo, el pasillo subterráneo que conduce des de la estación de Renfe de Plaza Catalunya hasta la salida en la puerta de El Corte Inglés, siempre me ha “irritado” en cierto grado, y es que como receptor de una comunicación supuestamente persuasiva, al pasar por ahí, siempre me doy cuenta que no me enterado de nada de lo que se me comunica. He intentado abarcar mucho, y he apretado poco (dado que no me dan más de 10 metros y de 5 segundos de tránsito para poder ser persuadido (2 segundos si voy rápido porque el tren ha ido con retraso y llego tarde al trabajo o a clase)). En mi opinión, el espectador no puede “apretar”, agarrar o digerir tanta información en un contexto espaciotemporal tan pequeño. Sí que es cierto que algunos de los Opi’s estan repetidos (vale, bueno, aceptamos el juego de la reiteración y seremos un poco más condescendientes…). Aún así, sigue habiendo un exceso de información.



Trabajo en una tienda en la que en la entrada, hay tal cantidad de información (cambios en recepción, hazte socio y serás una persona “true”, recicla con nosotros, etc.), que la gente siempre acaba por no saber ni dónde está ni por qué ha acudido a la tienda, teniendo que preguntar, perdiendo tiempo, paciencia, etc. En el caso del pasillo de la estación de Renfe, lo que se pierde entre otras cosas, es dinero. Reitero, es mi opinión, pero si la eficacia de la acción de medios es baja, la rendibilidad económica también lo será.



En definitiva, que es bueno que en una caja hayan muchos rotuladores Carioca entre los que poder elegir (¡es genial! Gracias a ello avanza la sociedad y nosotros estudiamos algo que nos gusta), pero si los presentamos todos de golpe, no sabremos si elegir entre un gris oscuro o uno claro, un verde perla o un verde oliva, etc. Debemos luchar por una comunicación clara con el consumidor, y no abordarlo con multitud de mensajes que se anulan entre ellos.

miércoles, 22 de octubre de 2008

…la crisis no lo es todo.


La verdad es que no entiendo porqué la chica de la ilustración grita alegremente “crisis!”. Todos estamos un poco a la espectativa de qué va a pasar. Mi madre siempre me ha dicho que para entender el futuro, debemos entender el pasado (un típico muy tópico en discursos políticos y bla, bla, bla). Es por ésto, creo que es bueno saber qué ha pasado y qué está pasando. Encontré (no tiene mucho mérito, la verdad sea dicha) unos cuantos artículos de Xavier Sala i Martín reflexionando sobre el por qué de la crisis y hacia dónde vamos a ir. Este personaje, independientemente del equipo de futbol al que pertenezcamos o de si creemos que el fucsia jamás podría combinar con el amarillo (a sus americanas me remito…), si alguna cosa hace bien es hablar claro:

Entrevista al 3/24:
http://www.3cat24.cat/noticia/322770/economia/Xavier-Sala-i-Martin-La-crisi-a-Espanya-sera-pitjor-que-als-EUA

Article d’opinió a La Vanguardia (13/10/2008)
http://www.lavanguardia.es/lv24h/20081013/53559133409.html

Article d’opinió a La Vanguardia (17/10/2008)
http://www.lavanguardia.es/lv24h/20081017/53561459841.html

Una vez visto ésto…¿qué hacemos los que queremos dedicarnos a la publicidad (por no hablar de los que ya se dedican…)? ¿Debemos quedarnos en casa entrenándonos en el arte del macramé, para tejer sendas prendas para cuando venga el duro invierno? ¿Debemos quedarnos viéndolas pasar? Es muy poco valiente ser torero des de la barrera, y por éso, creo que nos toca a nosotros formar parte de “algo nuevo” que evite una publicidad simple, dedicada simplemente a la comunicación de ofertas, descuentos y paquetes regalo, olvidándose del concepto o de la marca (que en tiempos de crisis, cae en picado). Quizás estoy metiéndome en un terreno pantanoso, pero des de muchas clases con diferentes profesores, el panorama se nos está pintando muy mal, con un pesimismo extremo. Soy el primero que tiene deudas y que mira con recelo a lo que pueda venir al girar la esquina, pero también soy el primero con ánsias por poder “crear” (le pondría muchas comillas a ésto…), de poder disfrutar de lo que hace algún tiempo descubrí que me apasionaba, etc. Esta crisis no puede suponer un problema, sino un reto. Si des de la orilla de los anunciantes se respira un ambiente conservador, debemos ideárnolas para que por lo menos aquello que comuniquemos, resulte diferente, interesante y novedoso. La crisis no puede hacer que nos cerremos en banda.

Por éso, si debemos decir crisis, hagámoslo como la chica de Rodchenko, que por lo menos, se ríe (y ya es mucho), y en mi caso, trabajo y pienso mucho mejor despues de unas risas.

domingo, 12 de octubre de 2008

...que Weezer mola.

Y lo que diga mi mamá, va a misa.



Y Weezer mola, pero más que molar, Weezer rules, o mejor todavía, Weezer es cooool. Y lo es por una simple razón: porque ha sabido coger al vuelo lo que la gente estaba pidiendo a gritos. Un videoclip relativamente senzillo que se aleja de las grandes producciones, pero que conecta con un gran sector cada vez más influyente: los internautas (a través de los virales, del buzz, etc.). Y aunque hace referencia a muchos videos virales de Internet ya existentes, ellos no han hecho otra cosa que sacarle partido. Paralelamente, Telefónica vió un filón en todo ésto, y dada la notoriedad de los propios vídeos en sí, y de la magnitud que algunos de ellos adquirieron gracias también al clip de Pork & Beans, se dieron cuenta de que era una forma clara y efectiva para dirigirse a un tipo de target específico, utilizando su mismo lenguaje y ofreciéndoles un producto que perfectamente podrían consumir. De ahí, salió la adaptación para publicidad de uno de los virales usados en el vídeoclip:



En definitiva, y sin entrar a valorar si el anuncio es una mala copia del original, Teléfonica, en mi opinión, supo dirigirse a su público objetivo utilizando su propio lenguaje, y además, ofreciendo un producto relacionado tanto con el propio target, como con el concepto de viral en sí, es decir, Internet. Coherentemente adecuado, salió a la luz en un momento en el que a todos aquellos que somos asíduos a coleccionar mentalmente los virales (y no somos pocos), aquel anuncio no nos era desconocido y nos llamó la atención, que ya es mucho, estando como estamos en un panorama de "riesgo zero".